Έχει γίνει πρόταγμα κυρίως των αριστερών όταν αντιμάχονται τους φιλελεύθερους. Πρώτα τους αναβαθμίζουν σε νεοφιλελεύθερους και μετά τους προσάπτουν τον κοινωνικό δαρβινισμό. Κατηγορούνται δηλαδή οι φιλελεύθεροι ότι προωθούν τα συμφέροντα όσων μπορούν να αντεπεξέλθουν στη λειτουργία του καπιταλισμού και αφήνουν όσους δε μπορούν να προσαρμοστούν σε αυτόν, να βγουν εκτός συστήματος, να ζουν στο περιθώριο ή ακόμα και να χάσουν τη ζωή τους από τη φτώχεια και την ανέχεια. Δεν έχουν άδικο, ο κοινωνικός δαρβινισμός είναι ότι χειρότερο και απάνθρωπο μπορεί να εφαρμοστεί ως κοινωνικό σύστημα.
Δόξα το Θεώ στην Ελλάδα έχουμε καταδικάσει τους φιλελεύθερους στην ανυπαρξία. Με λιγότερο από 1% στις ευρωεκλογές είναι φανερό ότι οι πολίτες αποκηρύσσουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αυτοί εκφράζουν. Είναι επιπλέον ο φόβος του κοινωνικού δαρβινισμού που κάνει τους απελπισμένους πολίτες να απωθούνται όλο και περισσότερο από αυτόν. Έτσι τόσο η κυβέρνηση παρόλο που δε θέλει, εκτελεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των δανειστών ενώ η αντιπολίτευση μας έχει υποσχεθεί ότι ξεκινώντας από την Ελλάδα θα σαρώσει την Ευρώπη των μονοπωλίων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Η πολιτική εξαπάτηση δεν είναι αδίκημα. Αυτό είναι κάτι που οι πολίτες το ξεχνούν και δεν είναι λίγες οι φορές που όταν νιώθουν αδικημένοι ή μετανιωμένοι από τη ψήφο τους, να ζητούν τη τιμωρία όσων τους εξαπάτησαν. Λυπάμαι. Από τη στιγμή που δεν είναι αδίκημα οφείλεις εσύ ως πολίτης να σκεφτείς δύο και τρεις φορές πριν πιστέψεις και πριν ψηφίζεις. Καμία ευθύνη δεν έχουν όσοι σε εξαπατούν. Δεν έχει σημασία αν το έκαναν μία φορά ή το κάνουν κατά συρροή Δεν έχει σημασία αν αυτοί το κάνουν εσκεμμένα ή εν αγνοία τους. Ότι κι αν έχει συμβεί δεν φέρουν καμία μα καμία ευθύνη.
Το ότι ο κοινωνικός δαρβινισμός είναι εδώ και είναι αποτέλεσμα των πολιτικών της κυβέρνησης και της αγαστής συνεργασίας της αντιπολίτευσης είναι δική σου ευθύνη να το καταλάβεις. Κανένας νεοφιλελεύθερος δε θα σου τον φέρει. Γιατί απλούστατα είναι εδώ. Μόνο που ο εγχώριος κοινωνικός δαρβινισμός προτάσσει την επιβίωση όσων εξαρτώνται από το κράτος σε σχέση με όσους δεν έχουν σχέση με αυτό. Ξέρω πολλοί θα εξοργιστούν από αυτό που γράφω. Ειδικά όσοι έχουν υποστεί μεγάλες περικοπές που μπορεί να ξεπερνούν και το 30% του εισοδήματός τους. Ας αναλογιστούν πρώτα τί είναι καλύτερο, να χάνεις το 30% ή το 100% του εισοδήματός σου;
Πόσοι σκέφτηκαν ότι λόγω της κρίσης πολλοί άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους όχι γιατί ήταν κακοί εργαζόμενοι αλλά γιατί απλούστατα η επιχείρηση που εργάζονταν δε μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της για τη μισθοδοσία; Πόσοι από όσους έχουν διατηρήσει τη δουλειά τους σε θέση του ευρύτερου δημοσίου τομέα σκέφτηκαν ποια θα ήταν η θέση τους αν ξαφνικά το δημόσιο λειτουργούσε αμιγώς με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια; Αξιολόγηση, έλεγχος καταλληλότητας και απόδοσης, έλεγχος των οικονομικών και μετά απόλυση εφόσον δε προσέφεραν κάτι στη λειτουργία του κράτους.
Κάπως έτσι λειτούργησε ο κοινωνικός δαρβινισμός στην Ελλάδα. Ανάποδα από αυτόν που περιγράφουν ως κατηγορία για τον νεοφιλελευθερισμό. Οι κρατιστές επιβίωσαν στέλνοντας στο περιθώριο ή ακόμα και στην ένδεια ή το θάνατο όσους δεν είχαν τη τύχη να έχουν σχέση με το κρατικό κορβανά. Και το χειρότερο είναι ότι τα πάντα έγιναν με πλήρη συνεργασία των μεγαλύτερων κομμάτων της βουλής. Γιατί όταν νομοθετούσε η κυβέρνηση εναντίον της ιδιωτικής οικονομίας η αντιπολίτευση φώναζε για τον μη περιορισμό των δικαιωμάτων των κρατικοδίαιτων. Υπάλληλοι του ΟΛΠ στην αρχή της κρίσης, υπάλληλοι της βουλής στη συνέχεια για τις περικοπές και τώρα το θέμα με τις καθαρίστριες στο ΥΠΟΚ. Που μπορεί να είναι άδικο να απολυθούν, το βρίσκω όμως σωστό και δίκαιο να μην έχουν τα προνόμια των επιδομάτων των εφοριακών που στο κάτω κάτω η δουλειά τους έχει πολύ συγκεκριμένη αποστολή.
Μα η αριστερά δε κυβέρνησε. Φυσικά! Είναι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που η ΝΔ μέχρι να μπει στη κυβέρνηση κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Αλλά και ένα κομμάτι της αριστεράς που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ μια χαρά εντάχθηκε στη κυβέρνηση. Φαίνεται πως μόλις φεύγει κανείς από την «αγνή» αριστερά γίνεται ξαφνικά νεοφιλελεύθερος και θα απολέσει τον χαρακτηρισμό αυτό όταν ως απολωλός πρόβατο επιστρέψει στο μαντρί.
Κατά τα άλλα ο κοινωνικός δαρβινισμός εξοντώνει κάθε μέρα συμπολίτες μας. Όπως αυτούς που δεν έχουν συμπληρωμένα αρκετά ένσημα του ΙΚΑ ώστε να έχουν πρόσβαση στην υγεία. Οι σχετικοί νόμοι μόνο γέλιο προκαλούν. Ανασφάλιστοι μέχρι 29 ετών ή μέχρι 55 με 3000 ένσημα ή πάνω από 55 με 4500 ένσημα. Μα είναι δυνατόν να συνδέεις την υγεία ενός πολίτη με τα ένσημά του; Για τον ΟΑΕΕ ας μη μιλήσουμε. Εκεί η κατάσταση είναι τρισχειρότερη. Είναι δυνατόν να μην έχεις προβλέψει να φτιάξεις με τέτοιο τρόπο το σύστημα υγείας σου ώστε ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας ενός ατόμου να υπάρχει κάλυψη υγείας; Προς αυτή τη κατεύθυνση βέβαια ελάχιστα έχουν γίνει. Έπρεπε να φτάσουν πολλοί άνθρωποι σε απόγνωση, να πεθάνουν κάποιοι από ασθένειες που αν είχαν τη κατάλληλη φροντίδα θα ζούσαν περισσότερο για να επεκταθούν οι παροχές υγείας σε κάποιο βαθμό.
Όπως είπαμε οι μόνοι που μοιράστηκαν τα πενιχρά έσοδα του κράτους ήταν τελικά όσοι σχετίζονταν με αυτό, οι κρατικοί υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Ο κάθε ένας από αυτούς με παράπονα βέβαια γιατί η πίτα μίκρυνε πολύ και δε μπορούσε να τους θρέψει όλους. Σε ένα κράτος που με προϋπολογισμούς γύρω στα 45 δις ευρώ, τα 30 δις πηγαίνουν για μισθούς και συντάξεις, είναι λογικό να μη περισσεύει τίποτα και για κανέναν. Από τα υπόλοιπα 15 δις πρέπει να πληρωθούν οι τόκοι των δανείων και να λειτουργήσει το κράτος, δηλαδή να καλυφθούν όλα τα λειτουργικά έξοδα και να γίνουν επενδύσεις. Πρακτικά η εξίσωση δε βγαίνει.
Όσοι βέβαια κατηγορούν τον φιλελευθερισμό για κοινωνικό δαρβινισμό το λένε με βάση την εξής απλή λογική. Ήδη το ξέρουν ότι το σύστημα όπως το ζούμε σήμερα θρέφει πάρα πολλούς ανθρώπους χωρίς δεξιότητες ακόμα και αντιπαραγωγικούς. Όλοι αυτοί σε ένα φιλελεύθερο σύστημα θα εξαφανίζονταν. Είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός είναι έτσι δομημένος που αν τον αφήσουμε ανεξέλεγκτο θα διώξει κάποιους στο περιθώριο γιατί στηρίζεται στον ανταγωνισμό. Και γιατί κακά τα ψέματα, πράγματι μπορεί να λειτουργήσει με πολύ λιγότερους εργαζομένους σε σχέση με το σύνολο της προσφοράς. Εδώ είναι που έρχεται το κράτος και στηρίζει την αγορά εργασίας ώστε όλοι να έχουν παραγωγική απασχόληση. Αν πάρουμε ως παράδειγμα την Αυστραλία, μια χώρα πρότυπο με οργανωμένο κράτος που το βλέπεις από τις υπηρεσίες, τις πόλεις που κυκλοφορείς κλπ. Αντίστοιχα και στη Γερμανία κάποιος μπορεί να διακρίνει μια οργανωμένη εικόνα του κράτους. Ποια είναι η διαφορά με μας; Στην Ελλάδα προτιμήσαμε να δίνουμε χρήματα χωρίς αξιολόγηση, να βάζουμε εργατικό δυναμικό στο δημόσιο και στα 20 χρόνια να τους μετατρέπουμε σε συνταξιούχους και μάλιστα μέχρι το πρόσφατο παρελθόν τους δίναμε αξιοπρεπείς συντάξεις. Το μυστικό είναι ότι τόσο η Αυστραλία όσο και η Γερμανία έχουν το ίδιο ποσοστό ή και μεγαλύτερο, δημοσίων δαπανών. Προτιμούν όμως να το μοιράζουν διαφορετικά. Οι συντάξεις που διασφαλίζει το κράτος είναι μικρές. Το κράτος προτιμά να μοιράζει λεφτά μέσα από τον ιδιωτικό τομέα. Έτσι οι δρόμοι και γενικά το αστικό περιβάλλον είναι άψογο, γιατί κάποιες εταιρίες δημοσίων έργων το έφτιαξαν έτσι, οι ένοπλες δυνάμεις είναι επαγγελματικές και τα κράτη δαπανούν μεγάλα ποσά σε εγχώρια ανάπτυξη οπλικών συστημάτων, τηλεπικοινωνιών και γενικά προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Τα χρήματα δηλαδή πηγαίνουν σε τομείς που αποδίδουν κάτι για τη χώρα και μετά καταλήγουν στη κατανάλωση ως μισθοί των εργαζομένων. Στην Ελλάδα επιλέγοντας να δίνουμε το κρατικό χρήμα απευθείας σε υπεράριθμους του δημοσίου ή σε συνταξιούχους από μικρή ηλικία περνάμε το χρήμα απευθείας στην κατανάλωση και ταυτόχρονα ενισχύουμε τον κοινωνικό δαρβινισμό. Και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο γιατί επιβιώνει όποιος καταφέρει να ξεπεράσει τον διπλανό του με στόχο μια θέση στο δημόσιο.
Η πολιτική εξαπάτηση δεν είναι αδίκημα. Να μη το ξεχνάμε. Κανένας δε θα ζητήσει συγγνώμη αν ότι είπε δεν είναι αλήθεια. Ο κόσμος θα ζει μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικού δαρβινισμού φοβούμενος ότι κάποια στιγμή οι κακοί εχθροί του συστήματος θα φέρουν τον κοινωνικό δαρβινισμό. Δεν διαφέρουμε και πολύ από τη προπαγάνδα των Αμερικάνων εναντίον του κομουνισμού ή των Ρώσων εναντίον του καπιταλισμού κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Και ενώ δεν υπάρχουν στεγανά στην ενημέρωση και ο καθένας μπορεί να ψάξει και να ανακαλύψει τι συμβαίνει, στη πραγματικότητα όσοι διαμορφώνουν πολιτικές ξέρουν ότι ο κάθε ένας από εμάς διαλέγει ένα πεπερασμένο αριθμό μέσων ενημέρωσης και ενημερώνεται σταθερά από αυτά. Η προπαγάνδα μετά γίνεται παιχνιδάκι.
Περισσότερα:
-
-
1
