Η ιδιαιτέρως μεγάλη νίκη του Εμμανουέλ Μακρόν τόνωσε το ηθικό όλων εκείνων που κόντρα στο ρεύμα των τελευταίων ετών συνεχίζουν να πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το ερώτημα είναι, φίλε Νεοδημοκράτη, εσύ τι πιστεύεις; Είσαι υπέρ της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων ή κατά;

Δεν ξέρω πόσοι “αριστεροί” έχουν αντιληφθεί ότι τα χρήματα που ξοδεύει μια κυβέρνηση δεν της τα στέλνει ο Θεός, αλλά τα παίρνει από τις τσέπες των φορολογουμένων και μάλιστα με το “έτσι το θέλω”

Το άρθρο εξετάζει, πιθανώς για πρώτη φορά, τα δύο βασικά επιχειρήματα υπέρ του ελεύθερου εμπορίου με την Κίνα και την ισχύ τους σύμφωνα με τα ίδια τα θεωρητικά τους θεμέλια

Όσο όμως ο κρατισμός βασιλεύει, ούτε ανάπτυξη, ούτε σωστή δημοκρατία θα δούμε.

Χρειάζεται λοιπόν ένα νέο κίνημα ή απλά η αλλαγή της προσωπικής ζωής του καθενός μας;

Η δικτατορία ότι ιδεολογικό πρόσημο και να έχει παραμένει μια απεχθής για τους πολίτες κατάσταση.

Η αλήθεια είναι πως το σαθρό αυτό οικοδόμημα που εμπότισε η Αριστερά τόσα χρόνια με μίσος και μένος, θεσμοποιώντας μια διάχυτη αντίληψη ανομίας και μετατρέποντας την σε καθεστωτική ιδεολογία, μπορεί να καταρρεύσει, μόνο με ένα εκ θεμελίων σοκ εκσυγχρονιστικής συνταγματικότητας.

Βασικό αίτημα όλων, θα έπρεπε να είναι, η όσο το δυνατόν σμίκρυνση του Κράτους. Το μεγάλο Κράτος έχει και μεγάλα έξοδα. Τα μεγάλα έξοδα απαιτούν υψηλούς φόρους, που πληρώνουν, προφανώς, οι Πολίτες.

Παραδόξως, η μοναδική μεταρρυθμιστική δύναμη της χώρας σήμερα είναι ο «μνημονιακός» πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την άνοδο του στην εξουσία με ένα εν πολλοίς λαϊκιστικο πρόγραμμα ασύμβατο με τους ευρωζωνικούς συσχετισμούς, μπόρεσε μέσα σε ένα χρόνο να προωθήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις.