Σύμφωνα με το Institute for Crisis Management, η κρίση είναι μία «κατάσταση σημαντικής επιχειρηματικής αποσύνθεσης», η οποία έχει σαν επακόλουθο τις αρνητικές αντιδράσεις από όλες τις ομάδες ενδιαφερομένων, εκτεταμένη κάλυψη από τα ΜΜΕ, καθώς και πιθανή δημόσια εξονυχιστική έρευνα.

Ότι είναι μονάχα στο δικό μας χέρι να ξεκλειδώσουμε και να αλλάξουμε τη μοίρα μας. Όχι όμως από κάποιον εύκολο, έτοιμο στρωμένο δρόμο· αλλά από τον μελετημένα δύσκολο, τον απαιτητικό, τον δύσβατο.

Η Ιστορία πάντως, καθισμένη πάνω στον σωρό των πτωμάτων της κρίσης, των αυτοχείρων και των άλλων θυμάτων που πληθαίνουν, παρακολουθεί και γράφει...

Το μέλλον μου και η ελπίδα μου στηρίζεται πλέον στο «Γερμανικό/ΔΝΤ-ικό  κόμμα» στο «Ρωσικό-ότι να΄ναι κόμμα» και στους επίτροπους των ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία και Κίνα. Μας θυμίζει κάτι από την πολιτική μας ιστορία και την γένεση του Ελληνικού Κράτους;

Διότι, όπως λέει το γνωστό γνωμικό: Εάν δεν αποτελείς μέρος της λύσης, τότε είσαι μέρος του προβλήματος

Η Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια στηριζόταν στην υπερβολική κατανάλωση, τον εξωτερικό και εσωτερικό δανεισμό. Δαπάνες και κονδύλια, διοχετεύονταν πρωτίστως στην κατανάλωση, δίχως να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι επενδύσεις, η οικονομική ανάπτυξη της χώρας και των υποδομών της, η βελτίωση της διοίκησης (απαραίτητο εργαλείο της εκτελεστικής εξουσίας) για την πρόοδο της χώρας.

Το θέμα είναι όμως πως οι μισθοί μοιραία τείνουν προς επαύξηση λόγω της πολιτικής και συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργατών. Η απάντηση των παραγωγών ήταν η μετακίνηση τους σε ζώνες με πιο "φθηνά εργατικά χέρια".