Η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν η πρώτη πράξη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης.

Το παρόν είναι ένα απόσπασμα από το Κεφάλαιο 1 του υπό έκδοση βιβλίου του Χρήστου Κεφαλή «Λένιν. Η διάνοια της επανάστασης», εκδόσεις Τόπος, Αθήνα 2017

Όσο η λαϊκή μάζα στρέφεται προς τη δημοκρατία, η ειδική εκείνη τάξη που ασχολείται με τη βιομηχανική παραγωγή γίνεται όλο και πιο αριστοκρατική

Μια απάντηση στον Νίκο Κοσμαδάκη

Στον «Λοεγκρίν» και την «Υποψία» του Καβάφη υπάρχει γενικευμένα το σύνολο των τραυματικών εμπειριών του κομμουνιστικού κινήματος στον 20ό αιώνα.

Η ιστορία απέδειξε, ωστόσο, ότι η εκπλήρωση αυτών των δυνατοτήτων ήταν ασύμβατη με τις καταπιεστικές πρακτικές του σταλινισμού.

Η περιώνυμη “ελαστικότητα” την οποία οι ανεπάγγελτοι εργατοπατέρες και οι επαγγελματίες ευαίσθητοι έχουν δαιμονοποιήσει είναι προϋπόθεση επιβίωσης, δεν είναι κόλπο του καπιταλισμού για να έχει υπερκέρδη. Υπερκέρδη στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν, διότι έρχεται ο ανταγωνισμός και σου ψαλιδίζει κάθε "υπέρ" σε dt.

Η ίδια η ιστορική ήττα και η υποχώρηση των κινημάτων και των προοδευτικών ιδεών στις τελευταίες δεκαετίες, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1990, ωστόσο, εκφράστηκε με μια παράλληλη παγκόσμια υποχώρηση της προοδευτικής τέχνης.

Το θέμα μας σήμερα είναι ένα από τα μαζικά εγκλήματα του σταλινισμού, η σφαγή στο Κατίν. Θα αναφερθώ στα στοιχεία που τεκμηριώνουν τη σταλινική ενοχή και θα το πάρω σαν αφορμή για μια γενικότερη αναφορά στη σταλινική τρομοκρατία.

Ιδού! Αυτή είναι η σύγκρουση. Η μεγαλύτερη, η βαθύτερη, η μοναδική σοβαρή σύγκρουση. Και σε αυτή την σύγκρουση κάποιοι σαν και εμένα δεν έχουν μικρόφωνα, δεν έχουν εφημερίδες, δεν έχουν εκδόσεις, δεν έχουν κινηματογράφο.