Όσο όμως εύστοχη και ταχεία κι αν ήταν η αντίδραση του κόμματος, δεν πρέπει να μας διαφεύγει η μεγάλη εικόνα.

Από τα νύχια του Γκόρτσου στα χέρια του Μαυρογιαλούρου -και τούμπαλιν- αυτή η φουκαριάρα η Ψωροκώσταινα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι σαφές ότι όχι μόνο δεν έχει σχέση με την αριστεία, αλλά εκφράζει το ακριβώς αντίθετο.

Επί της ουσίας όμως ο κ. Μητσοτάκης αποφεύγει να υποστηρίξει οτιδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει δυσφορία σε κρατικοδίαιτα στρώματα του πληθυσμού, όπως και να προαναγγείλει με σαφήνεια γενναίες μεταρρυθμιστικές κινήσεις σε φιλελεύθερη κατεύθυνση.

Αν η Ελλάδα δεν μείωνε τις κρατικές δαπάνες (μισθοί-συντάξεις) και κάλυπτε το έλλειμμα μέσω αύξησης των φόρων, θα είχε λιγότερο χρέος (150% του ΑΕΠ αντί για 180%) και πολύ μικρότερη ύφεση (περίπου 5% αντί για 25%) την περίοδο 2010-14. Αυτό διότι η μείωση των δαπανών οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ, σε σχέση με μια αύξηση των φόρων.

Έφταναν μόνο λίγα εικοσιτετράωρα για να διαπιστώσει κάποιος πως οι προσδοκίες διαψεύδονται πολύ εύκολα. Ο Κυριάκος δεν κατάφερε απολύτως τίποτα πέρα από την αλλαγή στο όνομα του προέδρου.

Στην Ελλάδα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει αφιερωθεί στις συζητήσεις για τη μείωση του χρέους και δεν έχει δώσει έμφαση στην ανάπτυξη της πατρίδας μας και στην εξεύρεση νέων πόρων.

Ας βρούμε επιτέλους τα ελάχιστα που μας ενώνουν και αυτά μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να τα βρεί και να συνθέσει τα κομμάτια του Πάζλ.