Ένα απ τα πιο κοινά και ευρείας χρήσης φάρμακα, η παρακεταμόλη. Θεραπεύει σου λέει τον πόνο. Ποιόν απ όλους τους πόνους. Τους περισσότερους  και κυρίως αυτούς των οποίων την ακριβή αιτία συχνά αγνοούμε.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον πονοκέφαλο.

Όταν έρχεται μια στο τόσο, εκλείπει η ανάγκη. Όταν αρχίζει να εντείνεται η ενόχληση κι η συχνότητα, δοκιμάζουμε καμιά δεκαριά γιατροσόφια της θείας Κατίνας κι αν δεν πιάσουν ( ως είθισται ), τσουπ βουτάμε μια παρακεταμόλη στο νερό και προσδοκούμε την ανακούφιση. Όλα αυτά τον πρώτο καιρό όσο τα συμπτώματα είναι πάνω κάτω ανεκτά.

Και τότε προκύπτει η περίπτωση ασθενούς ανθεκτικού στη θεραπεία. Που χειροτερεύει. Αφόρητα, καθημερινά, δραματικά τα συμπτώματα, καθιστούν τον ασθενή μας μη λειτουργικό. Ζαλάδες, ίλιγγος, εκνευρισμός, θολούρα, αϋπνία, πόνος. Και δώστου μεγαλώνουν οι δόσεις του φαρμάκου , τόσο όσο επιτρέπεται πριν το συκώτι καταρρεύσει. Και δώστου παρακεταμόλη και δώστου πόνος που δεν υφίεται.

Κάπου εκεί αρχίζει ο ντόκτορ την αναδίπλωση. Αλλάζει φάρμακο γιατί εκείνο το ξένο σκεύασμα τον πρόδωσε και τότε διαλέγει ένα δικό του γενόσημο. Και νιώθει μάλιστα στιγμιαία και ψωροπερήφανος που το σκέφτηκε.
Μα ο πονοκέφαλος δεν περνάει. Ο πονοκέφαλος εμμένει, φουντώνει, διαολίζεται.

Και τότε ο γιατρός συνειδητοποιεί κάτι σπουδαίο, κάτι κρίσιμο και καθοριστικό.

Τον παγίδεψε η παρακεταμόλη με την παρωδικότητα και την επιπολαιότητά της. Με την στιγμιαία ανακούφισή της, το ψευδεπίγραφο προσωρινό της αποτέλεσμα. Αρκέστηκε ο γιατρός να θεραπεύσει κάτι, του οποίου την εκλύτικη αιτία, επιδεικτικά αγνόησε. Όσο ανακούφιζε τον πόνο στη δική του βάρδια όλα έμοιαζαν υπο έλεγχο.

Και τότε σ εκείνη την ύστατη ώρα, τον ξύπνησε η λάμψη της συνειδητοποίησης. Παρήγγειλε εξετάσεις, αξονικές, αναλύσεις αίματος. Άρχισε να ψάχνει την αιτία. Άρχισε να χρειάζεται μια αιτία να θεραπευσει, οχι απλά ένα σύμπτωμα. Θυμήθηκε, εκείνη την ύστατη ώρα πριν η ζωή του ασθενούς στ αλήθεια κινδυνεύσει, πως ο πονοκέφαλος μπορεί να χει δεκάδες μήτρες που τον γεννούν. Κατάλαβε πως η παρακεταμόλη μπορεί στην αρχή, πλανευτικά να ανακούφιζε, μα τελικά επιδείνωνε το κακό, αφού έκρυβε την αιτία. Κι οχι απλά την έκρυβε  μα νορμαλοποιούσε και την μη αναζήτησή της, έρμαιο της ρητορικής του "κάνω ότι μπορώ, θα φταίει το φάρμακο".

Και τότε φτάνει το πόρισμα της αξονικής, να περιγράφει τεράστιες βλάβες που ταν ήδη εκεί και γιγαντώνονταν ανενόχλητα όσο καιρό εκείνος έπασχε απ το "σύνδρομο της παρακεταμόλης ".

Και το πόρισμα έγραφε για ένα κράτος που εισπράττει 10 και ξοδεύει 20 επι δεκαετίες. Ένα κράτος που είχε για ανέκδοτα τις λέξεις κτηματολόγιο - ηλεκτρονική διακυβέρνηση - εκσυγχρονισμός υπηρεσιών - έρευνα- ηλεκτρονικές συναλλαγές - απλοποίηση και " νομιμοποίηση " των νόμων. Ένα κράτος με Δικαιοσύνη σε ρυθμούς μεσήλικου γυμνοσάλιαγκα . Διαφθορά,  διορισμοί ημετέρων, ουρές σε ATM και γκισέ πάσης φύσεως. Το πόρισμα έγραφε με κόκκινα γράμματα για τον εργατοφάγο κρατικό συνδικαλισμό για 50άρηδες που συνεχίζουν να βγαίνουν στη σύνταξη , την ώρα που η συνταξιοδοτική δαπάνη στην Ελλάδα ισοδυναμεί με το 11% του ΑΕΠ, υπερτετραπλάσια(!) του μέσου όρου στην ευρωζώνη. Το πόρισμα της αξονικής έκλεινε ουρλιάζοντας πως η καταιγίδα φόρων παρακεταμόλης, κρατισμού και αντι-ανάπτυξης, ήταν για τον όγκο που γεννούσε τον πονοκέφαλο ότι μια πέτρα σφεντόνας σε απόπειρα κατεδαφισης καστρόπορτας.

Και τότε ο γιατρός ξύπνησε απ τον λήθαργο του δριμέος και τυφλού κατηγορώ, κατα πάντων λοιπών, πλην του όγκου.

Και τότε έπιασε ξανά στα χέρια του εκείνο το αφόρητα επίκαιρο ποίημα του Καβάφη, συλλογίστηκε το έγκλημα της παρακεταμόλης και ψέλλισε " Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους " .