Το «παραιτηθείτε»

Δεν είναι η πρώτη φορά που στη χώρα μας συμβαίνει κάτι παράδοξο και αντιφατικό:

Όταν ένα κόμμα – και μάλιστα της μείζονος αντιπολίτευσης – ζητάει από την κυβέρνηση εκλογές, δηλαδή: πρώτα παραίτηση ή απώλεια της «δεδηλωμένης» και μετά εκλογές, αυτό θεωρείται θεμιτό ή τουλάχιστον «φυσιολογικό», κυρίως όταν το αντιπολιτευόμενο κόμμα προηγείται στις δημοσκοπήσεις.

Όταν κάποιοι μεμονωμένοι πολίτες εκφράζουν το ίδιο ακριβώς αίτημα («φύγετε»!) συνοδευόμενο μάλιστα από προπηλακισμούς κυβερνητικών βουλευτών ή υπουργών και καμπόσα «γαλλικά», αυτό να θεωρείται και πάλι αποδεκτό και αναμενόμενο.

Σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις το αίτημα «παραιτηθείτε» δεν αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό ή καχυποψία ως προς τη σκοπιμότητα ή ακόμα και ως προς τη «νομιμότητά» του.

Έλα όμως που ο ίδιος σκεπτικισμός ή και καταγγελία μπορεί να ξεπηδούν «ένθεν κακείθεν» όταν οργανώνεται μια ειρηνική διαδήλωση από πολίτες με ακριβώς το ίδιο αίτημα;

Υπόψιν ότι το «παραιτηθείτε» είναι κατά πολύ «ηπιότερο» από το «εκλογές τώρα». Μπορεί να συνυπάρχει με δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού («εθνικής σωτηρίας») από την υπάρχουσα βουλή…

Οι φίλοι (και ο σκεπτικισμός «ένθεν»)  

Υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες και φίλοι – καθ’ όλα αξιόλογοι και αξιοσέβαστοι – που δεν στηρίζουν και δεν θέλουν να συμμετάσχουν στην εκδήλωση – συλλαλητήριο «παραιτηθείτε» της 15ης Ιουνίου, με το επιχείρημα «και αν παραιτηθούν τώρα, μετά τι; …»

Σ’ αυτούς έχω να απαντήσω τα εξής:
Δεν υπάρχει κανείς να πιστεύει σοβαρά ότι θα σπεύσουν πράγματι να παραιτηθούν, επειδή αυτό θα είναι το αίτημα ενός συλλαλητηρίου.
Το νόημα του συλλαλητηρίου είναι άλλο:

1) Να τους δηλώσουμε ότι δεν έχουν τη δημοκρατική νομιμοποίηση να παραμένουν, ακριβώς γιατί εξελέγησαν λέγοντας ψέματα ή/και παραπλανώμενοι και παραπλανώντες. Σε οποιαδήποτε πραγματικά δημοκρατική χώρα, ένας τόσο τραγικά διαψευσμένος πρωθυπουργός θα είχε το φιλότιμο να παραιτηθεί από μόνος του. Εμείς δεν πρέπει να το υποδείξουμε ή να το απαιτήσουμε;

2) Να τους δηλώσουμε ότι με τα μέτρα που παίρνουν αποδεικνύουν την ανικανότητά τους να διαχειριστούν τη δύσκολη συγκυρία, για την οποία μάλιστα είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι.

3) Παράλληλα είναι μια ευκαιρία να δείξουμε ότι δεν τρώνε όλοι το «σανό» που μας σερβίρουν. Ότι ως Πολίτες με αξιοπρέπεια (πραγματική και όχι «δήθεν») δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξεχάσουμε ούτε την κοροϊδία – «αυταπάτες», ούτε τη συνέχισή της.

Τί μήνυμα στέλνουμε στην κυβέρνηση – και την όποια κυβέρνηση – όταν δεν αντιδρούμε καθόλου στον εμπαιγμό και την εξαπάτηση;
Τί μήνυμα στέλνουμε ΚΑΙ στους ευρωπαίους δανειστές που σε κάθε ευκαιρία «πλέκουν το εγκώμιο» της κυβέρνησης και του κ. Τσίπρα, για τους δικούς τους φυσικά λόγους;

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι Πολίτες έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να δείξουν την αγανάκτησή τους γι' αυτό το θίασο απατεώνων (ή … «αυταπατεώνων»!) που κυβερνούν καταστρέφοντας τη χώρα τους.
Ένα συλλαλητήριο δεν είναι φυσικά ο μόνος τρόπος να εκφραστούν. Είναι ωστόσο ένας τρόπος που ακολουθείται σε όλες τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου.
Η επιλογή του να μην κάνουμε καμία τέτοια εκδήλωση δίνει συνεπώς ένα λάθος μήνυμα και αυτό πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα.
Πολύ περισσότερο όταν δεν έχουμε να αντιπροτείνουμε κανένα άλλο τρόπο διαμαρτυρίας.

Ο κ. Φίλης: «στα όρια της ανοχής» οι  καταγγελίες «εκείθεν»

Οι δηλώσεις του κ. Νίκου Φίλη που δημιούργησαν το ζήτημα:

«Το κίνημα ''παραιτηθείτε'' είναι κίνημα στα όρια της συνταγματικής ανοχής. Είναι μία κίνηση χωρίς ονοματεπώνυμο. Να δούμε τι θέλουν ακριβώς»

Όποιος θέλει μπορεί να οργανώνει ό,τι συγκεντρώσεις θέλει. Δημοκρατία έχουμε. Βεβαίως δεν μπορεί να διοργανώνει κανείς μια υπονομευτική πολιτική παρέμβαση»

«το να δημιουργούνται κινητοποιήσεις στη βάση όχι πραγματικών λαϊκών προβλημάτων αλλά στη βάση προφητικών, υποτίθεται εξαγγελιών είναι μια διαδικασία που έχει ελάχιστη σχέση με τη δημοκρατία».

Ας τα πάρουμε ένα – ένα:

1) «Το κίνημα ''παραιτηθείτε'' είναι κίνημα στα όρια της συνταγματικής ανοχής»

(Σχόλιο 1) Το να παραιτείται κάποιος από μια δουλειά ή ένα αξίωμα περιλαμβάνεται σ’ εκείνα τα ανθρώπινα δικαιώματα, που δεν αμφισβητούνται από κανέναν.

Το ίδιο το Σύνταγμα προβλέπει την παραίτηση της κυβέρνησης (στο Άρθρο 38), καθώς και τους τρόπους, με τους οποίους αντιμετωπίζεται η παραίτηση οιουδήποτε κρατικού αξιωματούχου (πρωθυπουργού, υπουργού, βουλευτή κ.ο.κ.). Άρα η παραίτηση της κυβέρνησης βρίσκεται σαφέστατα «εντός ορίων» του συντάγματος.

2) «Είναι μία κίνηση χωρίς ονοματεπώνυμο. Να δούμε τι θέλουν ακριβώς»

(Σχόλιο 2) Είναι μια πρωτοβουλία πολιτών, καθένας από τους οποίους διαθέτει φυσικά… ονοματεπώνυμο. Δεν γνωρίζω το ονοματεπώνυμο αυτού που είχε την αρχική ιδέα, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Το κίνημα θέλει ακριβώς αυτό που δηλώνει: Να παραιτηθεί η κυβέρνηση και στη συνέχεια να γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες για συγκρότηση νέας, όπως ακριβώς ορίζει το σύνταγμα.

3) «Όποιος θέλει μπορεί να οργανώνει ό,τι συγκεντρώσεις θέλει. Δημοκρατία έχουμε.»

(Σχόλιο 3) Ευτυχώς που το… θυμήθηκε!

4)  «Βεβαίως δεν μπορεί να διοργανώνει κανείς μια υπονομευτική πολιτική παρέμβαση»

(Σχόλιο 4) Σύμφωνα με το (3) μπορεί να γίνεται ακόμα κι αυτό. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Δεν θέλουμε να υπονομεύσουμε ούτε το έργο ούτε την αξιοπιστία της κυβέρνησης. Άλλωστε δεν χρειάζεται, γιατί αυτό το κάνει από μόνη της. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που θέλουμε να φύγει, διότι όσο παραμένει υπονομεύει την πορεία της ίδιας της χώρας. Κατά τη γνώμη μας πάντα, την οποία ωστόσο έχουμε κάθε δικαίωμα να εκφράσουμε.

Αυτοί που υπονομεύουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης είναι κάποιοι «αλληλέγγυοι» των μεταναστών, κάποιοι απεργοί λιμενεργάτες κλπ. για τους οποίους όμως δεν έχουν ακουστεί από την κυβέρνηση αντίστοιχα… Μήπως θυμάται ο κ. Φίλης ποιοι πράγματι υπονόμευαν το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης όταν διακήρυσσαν επίσημα ότι οι πολίτες δεν πρέπει να πληρώνουν ούτε ΕΝΦΙΑ ούτε …διόδια;  

Φυσικά κάθε κυβέρνηση μπορεί (και οφείλει) να αντιδρά σε κάθε προσπάθεια υπονόμευσης του έργου της. Πράγμα που η παρούσα κυβέρνηση δεν έκανε και δεν κάνει.

5) «Το να δημιουργούνται κινητοποιήσεις στη βάση όχι πραγματικών λαϊκών προβλημάτων αλλά στη βάση προφητικών, υποτίθεται εξαγγελιών είναι μια διαδικασία που έχει ελάχιστη σχέση με τη δημοκρατία».

(Σχόλιο 5) Συμφωνούμε καταρχήν και μάλιστα απόλυτα. Μόνο που εδώ υπάρχουν πραγματικά λαϊκά προβλήματα, που μάλιστα τα επισημαίνουμε:

«Συνεννόηση χωρίς εχθρική συμπεριφορά απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη, γρήγορη έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια στα πρότυπα της Κύπρου, δραστική μείωση του ΦΠΑ και των νέων έμμεσων και άμεσων φόρων, δραστικές περικοπές δαπανών παντού, αξιοκρατία και μεταρρυθμίσεις…»

Αν η κυβέρνηση έκανε τα παραπάνω, είναι βέβαιο ότι κανένα κίνημα «παραιτηθείτε» δεν θα είχε δημιουργηθεί.

Και οι «προφητείες»…

Σχετικά με τις… προφητείες τώρα,  μου ήρθε στο μυαλό μια φράση:

«Η τρικομματική κοινοπραξία του μνημονίου, προκειμένου να γαντζωθεί στην εξουσία, παραδίδει τη χώρα ενέχυρο στους δανειστές. Παραδίδει την κοινωνία στην πυρά του τρίτου μνημονίου».

Αναρωτήθηκα αν  ακούστηκε πράγματι  αυτή η φράση, ή μήπως είχα κι εγώ… «αυταπάτες»! Το έψαξα όμως και βρήκα ότι αυτήν ακριβώς τη φράση είχε πεί ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ως αρχηγός της τότε αντιπολίτευσης  το φθινόπωρο του …2012.

Θα συμφωνούσα με τον κ. Φίλη ότι αυτό έχει «ελάχιστη σχέση με τη δημοκρατία».

Ναι μεν η Δημοκρατία επιτρέπει ακόμα και τέτοιου είδους «προφητείες», αλλά είναι αλήθεια ότι παρόμοιες δεν ταιριάζουν με το πνεύμα της:

Για να έχουμε «δημοκρατία» (δηλαδή «κράτος» - δύναμη του λαού) πρέπει ο λαός να είναι σε θέση να αποφασίζει «μετά λόγου γνώσεως». Και αυτό προϋποθέτει να είναι καλά πληροφορημένος και να έχει να επιλέξει ανάμεσα σε επιχειρήματα που απευθύνονται στη λογική του.

Δηλαδή  να μην παρασύρεται από μια διαστροφή της πραγματικότητας και  από συνθήματα – κραυγές που απευθύνονται στο «θυμικό». Δηλαδή σε φοβίες και συναισθηματικές αντιδράσεις.

Η δεύτερη επιλογή αποτελεί την ουσία του λαϊκισμού, ο οποίος φυσικά όχι μόνο δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία, αλλά αποτελεί τον πιο ύπουλο εχθρό της.  

Επίλογος

Η εκστρατεία παραπλάνησης, κατασυκοφάντησης έως και λάσπης για μια ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας πολιτών – από τις πολλές άλλωστε που γίνονται – και μάλιστα με επιστράτευση τεχνασμάτων όπως διάδοση άλλης ημερομηνίας ή «απεργία» των μέσων μαζικής μεταφοράς, όχι μόνο δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία, αλλά με το αντίθετό της.

Μια δημοκρατική κυβέρνηση αντίθετα, όχι μόνο θα την επέτρεπε, αλλά θα επιθυμούσε να γνωρίζει τι σκέφτονται οι πολίτες για τη διακυβέρνησή της και ποια είναι τα επιχειρήματα των αντιπάλων της, ώστε να μπορέσει είτε να τα ανατρέψει (ως επιχειρήματα), είτε να τα σεβασθεί, κάνοντας ό,τι είναι δυνατό προς το σκοπό αυτό.

Αλλά φαίνεται ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει «ελάχιστη σχέση με τη δημοκρατία», όπως πιθανότατα θα έλεγε ο κ. Φίλης, αν δεν ανήκε ο ίδιος στην κυβέρνηση.