Η ανάλυση των δεδομένων της Eurostat διαλύει μύθους που η κοινωνία θεωρεί δεδομένους. Η αύξηση των φόρων κατά 3,3 δις € δεν κατευθύνθηκε σε διορισμούς, αντιθέτως οι συγκεκριμένες δαπάνες εμφανίζονται μειωμένες κατά 2,9 δις €! Η σημαντική αύξηση δαπανών κατά 2 δις € εντοπίζεται στην Υγεία και την Κοινωνική πρόνοια, ουσιαστικά σε μέτρα όπως η δωρεάν πρόσβαση ανασφάλιστων και το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης. Ας ελπίσουμε ότι η πολιτική αντιπαράθεση θα γίνει επί των πραγματικών δεδομένων και όχι επί ψεμάτων ή μύθων, από όποια πολιτική πτέρυγα κι αν προέρχονται.

Με δεδομένο το τεράστιο μέγεθος του ελληνικού δημοσίου και την διαφθορά, το outsourcing όχι μόνο δεν μειώνει τις δαπάνες, αλλά γεννά σπατάλες και πελατειακές σχέσεις με εργολάβους που συχνά τιμολογούν υπηρεσίες πολύ πάνω από τις τιμές της αγοράς αποκομίζοντας μεγάλα κέρδη. 

Το άρθρο εξετάζει, πιθανώς για πρώτη φορά, τα δύο βασικά επιχειρήματα υπέρ του ελεύθερου εμπορίου με την Κίνα και την ισχύ τους σύμφωνα με τα ίδια τα θεωρητικά τους θεμέλια

Η Ολλανδία έχει ΑΕΠ κοντά στα €680 δισ., το Βέλγιο €400 δισ., η Αυστρία €340 δισ. και η Δανία €270 δισ. Όλες είναι χώρες με παραπλήσιο πληθυσμό με την Ελλάδα και το ίδιο ή λιγότερο προικισμένες από τη χώρα μας από άποψη ορυκτού πλούτου. Εμείς γιατί κολλήσαμε στα €176 δισ.;

Οι ηλεκτρονικές συναλλαγές των Ελλήνων αυξήθηκαν κατά 100% μετά τον Ιούλιο του 2015, οι ενεργές χρεωστικές κάρτες αυξήθηκαν κατά 11% και ο αριθμός των ενεργών POS (τα γνωστά «μηχανάκια για τις κάρτες») αυξήθηκε κατά 21%. Το γεγονός αυτό συνέβαλε στο να ξεπεράσει η χώρα τους στόχους στα έσοδα το τελευταίο 6μηνο. Υπολογίζεται ότι εάν οι συναλλαγές με ΗΜΠ στην Ελλάδα ήταν στα επίπεδα του ευρωπαϊκού μέσου όρου, τα δημόσια έσοδα θα ήταν 30% (19 δις) περισσότερα! Για να κατανοήσουμε το κολοσιαίο μέγεθος του ποσού: ο πολυδιαφημισμένος ΕΝΦΙΑ φέρνει στο κράτος... 2,5 δις ετησίως!

Αν η Ελλάδα δεν μείωνε τις κρατικές δαπάνες (μισθοί-συντάξεις) και κάλυπτε το έλλειμμα μέσω αύξησης των φόρων, θα είχε λιγότερο χρέος (150% του ΑΕΠ αντί για 180%) και πολύ μικρότερη ύφεση (περίπου 5% αντί για 25%) την περίοδο 2010-14. Αυτό διότι η μείωση των δαπανών οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ, σε σχέση με μια αύξηση των φόρων.

Oι επιχειρήσεις έχουν δύο δυνατές επιλογές: από τη μια να κάνουν απολύσεις και να μεταφέρουν τμήματα παραγωγής (όπως ήδη γίνεται) ή να μεταφερθούν και ολόκληρες στην ανατολή, ή από την άλλη να μειωθεί το κόστος παραγωγής στην ΕΕ.