Για το ακόλουθο κείμενο θα κινδυνέψω να χαρακτηριστώ από δεξιός έως προδότης. Εν τούτοις κάποιος κατά τη γνώμη μου πρέπει να παρουσιάσει τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση. Έχει περάσει σχεδόν μία διετία από την υπογραφή του περιβόητου πλέον "Μνημονίου".Μία υπογραφή η οποία έμελε να αλλάξει και κυρίως να υποβαθμίσει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα του μέσου Έλληνα, με μεγαλύτερα βεβαίως θύματα τους νέους (καθώς η ανεργία αγγίζει πλέον το 50% στις ηλικίες έως 25 ετών) και τους χαμηλοσυνταξιούχους, πολύ από τους οποίους αναγκάζονται πλέον να (επι)ζουν με συντάξεις απίστευτα κουτσουρεμένες στα όρια της πείνας.Ολόκληρη δε η ελληνική κοινωνία διακατέχεται από αίσθημα αβεβαιότητας το οποίο σε μεγάλο της ποσοστό φτάνει έως και την απόγνωση όσον αφορά τη επόμενη μέρα.

Τι είναι τελικά όμως αυτό το μνημόνιο, πως φθάσαμε ως εκεί και τι μπορεί να γίνει απο εκεί και πέρα:

Το Μάρτιο του 2010 η Ελλάδα αντιμετώπιζε πρόβλημα δανεισμού. Δε μπορούσε δηλαδή να δανειστεί χρήματα στις αγορές με επιτόκιο το οποίο θα επέτρεπε στη συνέχεια στη χώρα μας να διαχειριστεί το χρέος μας. Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο είναι λίγο πολύ γνωστό: Η τελευταία διετία Καραμανλή υπερδιόγκωσε το δημόσιο τομέα με αθρόες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων και με μία γενικότερη ανεξέλεγκτη αύξηση των δημοσίων δαπανών - προφανώς για μικροκομματικούς λόγους. Το σκηνικό αυτό της κακοδιαχείρισης ολοκλήρωσε παίρνοντας την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου μέσω δημαγωγικών δηλώσεων (όπως χαρακτηρίστηκαν από τους ίδιους τους πρώην συνεργάτες του). Ποιος δε θυμάται άραγε το περιβόητο πλέον "λεφτά υπάρχουν"; Στις 23-04-2010 λοιπόν ο πρώην πλέον Πρωθυπουργός της χώρας (και πολύ σύντομα και πρώην πρόεδρος του Πα.Σο.Κ.) Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώνει από το Καστελόριζο την προσφυγή της χώρας στο μνημόνιο, έναν μηχανισμό χρηματοοικονομικής στήριξης της χώρας με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο από αυτό που θα δανειζόμασταν. Φυσικά η σύμβαση αυτή δεν περιλάμβανε μόνο  δικαιώματα αλλά και πολλές υποχρεώσεις, μεταρρυθμίσεις δηλαδή για άλλους άδικες, για άλλους αναγκαίες. Οι μοναδικές από αυτές που πραγματοποιήθηκαν ήταν αυτές που αφορούσαν τα "εύκολα θύματα". Αναφέρομαι φυσικά στους μισθωτούς και συνταξιούχους και στο κόψιμο των 13ου,14ου μισθού τους και τη μείωση των υπολοίπων δώδεκα.

Αυτά εν ολίγοις είναι τα γεγονότα. Τώρα καθένας μπορεί να έχει τη δίκη του διαφορετική άποψη, να του φταίει για παράδειγμα μόνο ο Παπανδρέου, μόνο ο Καραμανλής, ο δικομματισμός γενικά, η βουλή γενικά, οι Αμερικάνοι, η Μέρκελ, οι Νεφελίμ και πολλοί άλλοι. Ούτως η άλλως κατά τη γνώμη μου αυτό πλέον είναι δευτερεύον. Το κυριότερο εκείνη τη στιγμή είναι το τι θα μπορούσε να γίνει από εκεί και πέρα. Διότι με μία σειρά συνεχιζόμενων αναβολών στα συμφωνηθέντα (βλέπε αποκρατικοποιήσεις που δεν έγιναν, κλειστά επαγγέλματα που δεν άνοιξαν ελέω συντεχνιών, μη τήρηση του κανόνα 1/5 στις προσλήψεις στο δημόσιο κ.α.) χάσαμε αρχικά κάθε μας αξιοπιστία μας ως προς τους έξω. Στη συνέχεια με την ασύλληπτη ιδέα του παραιτηθέντος πλέον Πρωθυπουργού για δημοψήφισμα, δώσαμε το δικαίωμα στους Εταίρους μας να μας συμπεριφέρονται ως.. εταίρα. Να με συγχωρείτε για τον ακραίο χαρακτηρισμό αλλά έτσι μας συμπεριφέρθηκαν. Μας επέβαλλαν Πρωθυπουργό, μας επέβαλλαν μέτρα, θέλουν να μας επιβάλλουν και εκλογές όταν τους βολέψει. Επαναλαμβάνω όμως, εμείς είμαστε αυτοί οι οποίοι τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα. Με αυτά που κάναμε και κυρίως αυτά που δεν κάναμε. Δεν αναφέρομαι βεβαίως μόνο στους πολιτικούς. οι πολίτες φταίμε επίσης, σε διαφορετικό ίσως βαθμό. Στο κάτω-κάτω όμως ποιος τους ψήφισε αυτούς τους πολιτικούς, ο Γερμανός ή ο Γάλλος πολίτης; Επίσης όταν μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον που σε καθοδηγεί μόνο στο να μπεις στο δημόσιο ή να φοροδιαφεύγεις το κράτος ποιος φταίει;

Κλείνοντας λοιπόν τα παραπάνω και ενώ είμαστε ακόμα υπό την απειλή της χρεωκοπίας, οδηγούμαστε στην υπογραφή του "μνημονίου 2" στις 12-02-2012. Μια νέα δανειακή σύμβαση με ακόμα σκληρότερα μέτρα της πρώτης ως φυσική βέβαια συνέπεια των αποκλίσεων μας σε εκείνα που προηγήθηκαν. Το νέο μνημόνιο εγκρίθηκε από τα 2/3 της βουλής και η χώρα μας γλίτωσε (προς το παρόν) τη χρεωκοπία. Έξω από τη βουλή συγκεντρώθηκε πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμου, διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών απαιτώντας τη μη ψήφιση της σύμβασης, απαιτώντας δηλαδή να χρεοκοπήσουμε! Βέβαια ο κόσμος δε μπορούσε να καταλάβει ότι μη ψήφιση του μνημονίου συνιστά χρεωκοπία. Αιτία για αυτό είναι οι πολλές και αστήρικτες θεωρίες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για την αντιμετώπιση της κρίσης:

Την αρχή είχε κάνει ο Πρόεδρος την ΝΔ Αντώνης Σαμαράς εν μέσω του "αντιμνημονιακού" του αγώνα με το "Ζάππειο και το.. "remake" του Ζάππειο2". Ο.. αυριανός πρωθυπουργός μας μίλησε τότε για ανάπτυξη, για μείωση συντελεστών, για πάγωμα δανείων για... Προτάσεις τις οποίες οι εταίροι μία που τις διάβασαν και μία που τις απέρριψαν. Βέβαια, ο Πρόεδρος της ΝΔ μιλούσε τότε εκ του ασφαλούς. Αργότερα που αντιλήφθηκε (εν μέρει) πως έχουν τα πράγματα υπερασπίστηκε με σθένος το μνημόνιο διαγράφοντας μάλιστα από το κόμμα όσους από τους βουλευτές του, μένοντας πιστοί στην αρχική (ανούσια) θέση του κόμματος του, το καταψήφισαν!

Η συνέχεια δόθηκε από τα λοιπά κοινοβουλευτικά κόμματα. Ο Φώτης Κουβέλης, πρόεδρος της νεοσύστατης Δημοκρατικής αριστεράς (και δεύτερο αυτήν τη στιγμή δημοσκοπικά κόμμα) υποστήριξε ότι θέλει η χώρα μας να παραμείνει στο ?, θέλει να πάρει τα δανεικά από την "Τρόικα", αλλά δε συμφωνεί με τα μέτρα. Σαν πηγαίνεις δηλαδή σε  μία τράπεζα, να ζητάς δάνειο και να απαιτείς να μην υπάρχουν τόκοι και συνέπειες. Προσωπικά μου θυμίζει μία παλιά διαφήμιση που τελείωνε με τον τραπεζικό να απαντάει, "Πού καλό, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;"

Φυσικά υπάρχει και ο Συ.Ρι.Ζα. του Αλέξη Τσίπρα. Του ανθρώπου που επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, η κατασκευαστική εταιρεία της οικογένειάς του αναλάμβανε με απευθείας ανάθεση δημόσια έργα. Τι μας λέει ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα νεαρός Πρόεδρος; Να κυρρήξουμε στάση πληρωμών των δανείων. Με το επιχείρημα ότι μάλλον δε θα μας αφήσουν  να χρεωκοπήσουμε διότι μετά θα ακολουθήσει Ντόμινο η χρεωκοπία και στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Και αναρωτιέμαι εγώ ο απλός πολίτης: Αν το κάνουμε εμείς αυτό και περάσουμε αλώβητοι, γιατί να μην κάνουν το ίδιο οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι και στη συνέχεια οι Ισπανοί και οι Ιταλοί; Τι θα προτιμήσουν πιστεύετε εσείς οι εταίροι, να χάσουν τα όσα έχουν λαμβάνειν από την Ελλάδα ή από όλους τους άλλους; Το ερώτημα βεβαίως είναι ρητορικό.

Μοναδική, κατά τη γνώμη μου πάντα, εναλλακτική πρόταση του μνημονίου αποτελεί εκείνη του Κ.Κ.Ε.. Υποστηρίζει την οικειοθελή έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ενιαίο νόμισμα και μετατροπή της χώρας μας από σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος σε μία ευρωπαϊκή Κούβα ή σε μία ευρωπαϊκή Βόρειο Κορέα. Άποψη σεβαστή αλλά προσωπικά όχι δεκτή. Επικρατεί βέβαια και μία άλλη άποψη, στον ευρύ κυρίως κόσμο, η οποία υποστηρίζει ότι "και να χρεοκοπήσουμε δεν έγινε και τίποτα' ή ακόμα πιο ακραία "καλύτερα χρεωκοπία παρά τους Τροϊκανούς". Δύο ειδών είναι οι κατηγορίες που υποστηρίζουν αυτήν την άποψη: Αυτοί που δεν έχουν ιδέα τι θα πει χρεωκοπία και αυτοί που γνωρίζουν ακριβώς αλλά θέλουν να χρεοκοπήσουμε γιατί έχουν καταθέσεις έξω και σε μία ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή πολλαπλασιάζονται όταν θα επιστραφούν αυτές στην Ελλάδα.

Για τους πρώτους παρουσιάζουμε περιληπτικά τι σημαίνει χρεωκοπία και γιατί η μη ψήφιση του μνημονίου τη συνεπάγετο: Τα ταμειακά διαθέσιμα στη χώρας αρκούν έως τα μέσα του Μαρτίου. Δηλαδή οι μισθοί οι συντάξεις και οι λοιπές υποχρεώσεις μπορούν να εκπληρωθούν έως τότε. Από τη στιγμή δηλαδή που η χώρα δε θα έχει ταμειακά υπόλοιπα θα αναγκαστεί να κόψει χρήμα. Να φύγει δηλαδή από το ? και να επιστρέψει είτε στη δραχμή είτε στο γρόσι , τα αποτελέσματα ούτως η άλλως θα είναι κοινά. Για μεγάλο διάστημα ξεχνάμε τις εισαγωγές. Οι εισαγωγές που όταν μιλάμε για  γεωργικά προϊόντα αγγίζουν αυτήν τη στιγμή το 80%. Το ποσοστό μεγαλώνει όταν μιλάμε για φάρμακα και φτάνει το 100% όταν μιλάμε για καύσιμα. Ευνόητες λοιπόν οι όποιες συνέπειες. Εάν κάποιος πιστεύει ότι αυτό είναι το ίδιο με όσα (πραγματικά πολύ δύσκολα) αντιμετωπίζουμε σήμερα τότε μάλλον κατοικεί σε άλλη διάσταση.

Κλείνοντας αναφέρω το εξής: Ανήκουμε στην πρώτη γενιά μετά τη Μεταπολίτευση που ζει χειρότερα από την προηγούμενη. Και αυτό γιατί πληρώνουμε τα δικά της λάθη. Σαν Έλληνες όμως έχουμε μάθει να αντέχουμε. Και θα αντέξουμε. Αυτό όμως δε θα γίνει συνεχίζοντας τα όποια λάθη των προηγούμενων με νέα δικά μας, αλλά διορθώνοντας τα. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει αυτό από το να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και να κάνουμε όχι αυτά που ακούγονται ωραία, αλλά αυτά που πραγματικά πρέπει.