Από την πρώτη μέρα κατά την οποία ήρθαν στο φως οι συμφωνίες μεταξύ της κυβέρνησης του Λουξεμβούργου και δεκάδων πολυεθνικών, με σκοπό την σκανδαλώδη ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση των τελευταίων, ο νέος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean- Claude Juncker, θα έπρεπε να παραιτηθεί. Και αυτό γιατί είναι ο πλέον ακατάλληλος να ηγηθεί του πιο σημαντικού ευρωπαϊκού οργάνου των 28 κρατών μελών της ΕΕ.
Το σκάνδαλο φοροαποφυγής , το οποίο αποκαλύφθηκε από το ICIJ, κατέδειξε ότι εκτός από την Ευρώπη του υπερδιογκωμένου δημοσίου χρέους , της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας της οποίας η Ελλάδα υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους θιασώτες , υπάρχει και μία άλλη Ευρώπη. Είναι αυτή της ευνοιοκρατίας και της αδιαφάνειας ,η οποία, μη σεβόμενη το πνεύμα των ευρωπαϊκών θεσμών και κανόνων δικαίου εκκολάπτει στο εσωτερικό της ένα κράτος , το οποίο προσφέρει στις πολυεθνικές την δυνατότητα φοροαποφυγής δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Είναι το Λουξεμβούργο, ένα εκ των ιδρυτικών κρατών της ΕΕ , του οποίου διετέλεσε πρωθυπουργός για 18 χρόνια ο κύριος Juncker. Ο τελευταίος υπήρξε ο αρχιτέκτονας του συστήματος φοροαποφυγής του Μεγάλου Δουκάτου και των συμφωνιών μεταξύ αυτού και των πολυεθνικών, συμφωνίες οι οποίες έγιναν γνωστές ως tax rulings. Ωστόσο, ο νυν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν έχει την αξιοπιστία να υποβάλει την παραίτηση του, η οποία σε καιρούς πολιτικής αξιοπρέπειας θα θεωρείτο δεδομένη.
Η αποσιώπηση του σκανδάλου αποδεικνύει ότι τα LuxLeaks αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που αφορούν την ΕΕ της οποίας τις δομές απειλεί να ανατρέψει εκ θεμελίων. Αποδεικνύεται ότι οι Βρυξέλες τουλάχιστον υποκρίνονται όταν εφαρμόζουν πολιτικές σκληρής λιτότητας για το σύνολο των χωρών της ΕΕ, ενώ αντίθετα ευνοούν σκανδαλωδώς σειρά πολυεθνικών εταιρειών. Η πολιτική τάξη της ΕΕ θα πρέπει να προχωρήσει σε σκληρή αυτοκριτική, καθώς εφάρμοσε για τις χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος μια πολιτική δημοσιονομικά σκληρή αλλά οικονομικά τουλάχιστον αναποτελεσματική, προωθώντας ταυτόχρονα ένα καθεστώς φοροαποφυγής το οποίο στέρησε από τα κρατικά ταμεία των υπερχρεωμένων χωρών του Νότου έσοδα πολύ μεγαλύτερα από αυτά που έπρεπε να επιτύχουν στο πλαίσιο της σκληρότατης δημοσιονομικής προσαρμογής που υποβλήθηκε από τις Βρυξέλες .
Πολλοί ήταν αυτοί οι οποίοι υποστήριξαν πως οι συμφωνίες μεταξύ Λουξεμβούργου και Εταιρειών είναι νόμιμες. Και πράγματι έτσι είναι. Όμως αυτό ακριβώς είναι που αποτυπώνει το μέγεθος του σκανδάλου των LuxLeaks. Και αυτό γιατί καταδεικνύεται ότι η ΕΕ έχει συνειδητά κρατήσει μία ευνοιοκρατική στάση απέναντι σε πολυεθνικές, πολλές από τις οποίες έχουν μεταφέρει τα εργοστάσια τους εκτός Ευρώπης οδηγώντας πολλούς Ευρωπαίους στην ανεργία.
Θα πρέπει λοιπόν να μην προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ακροδεξιά κόμματα, όπως το Front National στη Γαλλία και το Ukip στην Αγγλία, βρίσκουν ένα συνεχώς διευρυνόμενο πολιτικό ακροατήριο. Πρόκειται για πολίτες οι οποίοι αντιδρούν στην πολιτική διαφθορά των ισχυρών της ΕΕ, αδιαφορώντας για το κατά πόσο η διαφθορά αυτή είναι συγκαλυμμένη από μία επίφαση νομιμότητας. Η έννοια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει, πέραν της οικονομικής, και μία ηθικοπολιτική διάσταση. Αν η τελευταία χαθεί, κανένας πολίτης της ΕΕ δεν θα στηρίξει μία Ένωση, η οποία θα εξυπηρετεί μονάχα τα συμφέροντα ορισμένων οικονομικών κύκλων.
Περισσότερα:
-
-
1
