«Το σκέπτεσθαι εκφράζει (ρητά ή σιωπηρά) την ανάγκη για εύρεση της αλήθειας, για τη διατύπωση της πιο σωστής γνώμης και απόφασης μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες, είναι έκφραση ζωτικής λειτουργίας για την απόκτηση περισσής βεβαιότητας και τη χάραξη προγράμματος δράσης».

Το Μάιο θα καλεστούμε για μία ακόμη φορά από το 1981 και μετά, όλοι οι Έλληνες πολίτες με δικαίωμα ψήφου να αποτυπώσουμε την άποψή μας μέσω της ψήφου μας στις Ευρωεκλογές.

Από το 1985 και μετά, σε όλες τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξε έντονη η έκκληση για αλλαγή του θεσμικού πλαισίου έτσι, ώστε να καλυφθεί το λεγόμενο «δημοκρατικό έλλειμμα». Πιο αναλυτικά, οι αποφάσεις να μη λαμβάνονται στα ανώτερα κλιμάκια μέσω της Επιτροπής ή σε επίπεδο Συμβουλίου (παρότι τα μέλη του Συμβουλίου είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των κρατών-μελών) αλλά να αυξηθεί ο νομοθετικός και ο εκτελεστικός ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του μοναδικού οργάνου της Ένωσης, του οποίου τα μέλη εκλέγονται άμεσα από τους πολίτες. Με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας και την υπερψήφιση συγκεκριμένων διατάξεων, ο ρόλος του Κοινοβουλίου ενισχύθηκε σημαντικά σε διάφορους τομείς: Συμμετέχει και συνδιαμορφώνει το 80% των αποφάσεων σε τομείς όπως η μετανάστευση, η εγκληματικότητα, η άμυνα, η δικαιοσύνη. Λαμβάνει μέρος στη διαμόρφωση του προϋπολογισμού της Ένωσης και στην εκλογή Προέδρου της Επιτροπής και λαμβάνει μέρος στην αναθεωρητική διαδικασία των Συνθηκών. Με βάση τα παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε πως η ψήφος μας έχει δύναμη σε περιφερειακό επίπεδο.

Το δυστυχές γεγονός είναι πως στην Ελλάδα επί σειρά ετών οι ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται ως το δεύτερο (ούτε καν το πρώτο, όπως οι εκλογές τοπικής αυτοδίοικησης) βαρόμετρο για τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Αντί να διεξάγεται μία σειρά ενημερωτικών εκδηλώσεων ή εκπομπών με σκοπό όλοι οι πολίτες να ενημερώνονται για τη σημασία αυτής της διαδικασίας και τα αποτελέσματά της, διαιωνίζεται μία αναχρονιστική κατάσταση ανταγωνισμού και ψηφοθηρίας προς όφελος των πολιτικών κομμάτων. Και αυτό δε συμβαίνει μόνο εκ μέρους του πολιτικού κόσμου αλλά και του Τύπου, που υποτίθεται πως είναι λειτουργός του λαού. Ειδικά στην έντονα ευρωσκεπτικιστική περίοδο που διανύουμε, το κλίμα των τελευταίων μηνών θυμίζει περισσότερο προεκλογική εκστρατεία.

Είναι αναντίρρητη ανάγκη να ξεφύγουμε, ο καθένας προσωπικά από τη νοοτροπία της μάζας, να αναζητήσουμε τη δύναμη και τα δικαιώματα μας σε ατομικό επίπεδο δηλώνοντας πως δεν είμαστε χειραγωγούμενοι και έχουμε τη διαύγεια και τις γνώσεις να αντιληφθούμε τα αποτελέσματα της πολιτικής μας συμπεριφοράς. Με αυτό το τρόπο μπορούμε να ελπίζουμε στην αλλαγή.